Tasindigimiz ilk gun, yeni hayatimizin ilk heyecanlari

Aklima ilk gelen hissettigim heyecan... Garip ama 3 yasindaki oglum ve esimle bu ulkeye gelirken hic kormadim, ne karari alirken ne de o ucaga binerken. Belki zaten bildigim ve cok sevdigim bir ulkeye gidiyor oldugumdan, belki de Italyan'larin sicak kanliligina fazla guvendigimden, bilmiyorum...

Havaalaninda sevdiklerimizden ayrilirken de hic gidiyormus gibi hissetmedim. Hala da bir yerleri ya da birilerini birakmisim ya da gitmisim gibi hissetmiyorum...

Zorlanmiyor muyum? Evet hem de coook. Hem de tahmin ettigimden cok daha fazla... Neresi olursa olsun, yeni bir ulkede yeni bir hayata baslamak hic de oyle gorundugu gibi toz pembe degil... 1 yil gecti, hala yabanciyim...Yabancilik hissi hic gecmedi... Gecmeyecek gibi...

Istanbul'da pasaport kontrolune girerken sevdiklerimize el salladigimiz bir fotografimiz var. Bakarken icimin ciz ettigi bir fotograf...O kadar ne oldugunu anlamamis, bos bakiyoruz ki... Heyecanla karisik bir bosluk...

Sonra Torino havaalanindan valizlerimizle ciktigimiz o an... Yeni bir hayata basladigimizi idrak ettigim an o iste... Bosluk duygusunun yok oldugu, umut ve heyecani hissettigim ilk an...

3 ay kaldigimiz otelimize giderken evleri, sokaklari, insanlari arabanin camindan gulumseyerek izlerken kisacik bir korku gecmisti icimden. Yalniziz ve herseye yabanciyiz...

Ise baslamadan onceki ilk bir ay nasil guzeldi anlatamam. Gordugumuz, bilmedigimiz, alisik olmadigimiz herseyi kesfetme istegi ve merak... Saskin saskin izledigimiz, anlamaya calisigimiz, bazen hayran oldugumuz herseyin bir parcasiyiz artik. Ama gozun, gonlun gordugu o ilk an hic unutulmuyor... 

Simdi turistlikten cikip, herseyin olaganlastigi bu donemde o ilk ayi cok ama cok ozluyorum. Heyecan ne guclu, ne unutulmaz bir duygu... 

Tum zorluklara ragmen iyi ki ve binlerce sukur...